در سده هاي نخستين اسلامي، شهر تون از آبادي هاي شاخص خراسان بوده است. تون از شهرهاي بسيار كهن خراسان بزرگ بوده كه بر حاشيه كوير نمك از قديم الايام يكي از باراندازهاي مهم شرق به غرب ايران محسوب مي شده است .

اغلب مورخان و جغرافيدانان همچون مقدسي، حافظ ابرو، مستوفي، اعتمادالسلطنه و... تون را شهري قابل قبول توصيف نموده و به ارگ، برج و بارو، خندق، قنات، مسجدجامع و ... اشاراتي داشته اند. مقدسي جغرافيدان قرن چهارم در احسن التقاسيم، تون را شهري آباد و پرجمعيت توصيف مي كند.
ناصر خسرو در سفرنامه اش اين شهر را چنين توصيف مي كند : شهر تون شهر بزرگ بوده است اما در آن وقت كه من ديدم اغلب خراب بود و بر صحرايي نهاده است و آب روان و كاريز دارد و بر جانب شرقي باغ هاي بسيار بود و حصاري محكم داشت گفتند در اين شهر چهارصد كارگاه بوده است كه زيلو بافتندي و در شهر درخت پسته بسيار بود.
در قرن هفتم هجري (سال 651 هجري) با حمله ي هلاكو به اين ناحيه، شهر تون خسارات بسيار مي بيند و مردم زيادي در اين درگيري كشته مي شوند.
پس از اين اتفاق، بازسازي شهر توسط مردم صورت مي گيرد به گونه اي كه در دوره صفوي از شهرهاي شاخص و از مراكز بزرگ جمعيتي جنوب خراسان محسوب مي گردد.
در اوايل دوره صفويه نيز اين شهر زلزله اي شديد را تجربه مي كند كه آسيب بسياري به بناهاي اين شهر وارد مي آورد.
شهر تاريخي تون در گذشته شامل 5 محله به نامهاي سردشت، عنبري، سادات، ميدان و طالار بوده است كه به دور اين محلات باروي شهر قرار گرفته بود.
اين شهر در سال 1308 و با تصميم اعضاي فرهنگستان وقت به فردوس تغيير نام يافت.
در سال 1347 زلزله اي در اين شهر اتفاق افتاد كه بسياري از بناهاي شهر تخريب گرديد. خوشبختانه بناهاي شاخصي چون مسجد جامع، مدارس عليا و حبيبيه، مجموعه كوشك، آب انبارهاي تاريخي، حمام هاي سردشت، خيروز و جهانيار و خانه هاي تاريخي محله سردشت به عنوان شواهدي از معماري گذشته اين شهر بجاي مانده است.